Maniyerizm, saray çevrelerinde çok tutulan incelik ve zerafet sanatıdır; değişik zevklere, paradoksa düşkündür, yapmacıkta bazen aşırılığa, hattâ acaipliğe kaçar. Ressamlar biçimleri uzatırlar, dördül şekillere, ışığa, garip konulara eğilim gösterirler; bir sıkkınlık, tedirginlik havası yaratırlar.

Bu akımın İtalya'daki temsilcileri şunlardır: Bronzino, Pontormo, Guilip Romano, Rosso, Beccafumi, Parmigianino, Cambiaso, Nicolo Dell'Abate. Fransa'da Fontainebleau okuluyla, Hollanda'da Floris, Gotzles, Cornelisz ile, Orta Avrupa'da Hans von Aachen ve Spranger ile gelişti.

İspanya'da Morales'i, hattâ El Greco'yu da maniyeristler arasına koyarlar. Maniyerizm heykelcilikte de görüldü: Cellini, Giambologna, Adriaen de Vries.



(Solda) «Aziz Paulus'un Hıristiyan Oluşu», Nicolo dell'Abate'nin eseri, Viyana. (Sağda) «Ziyaret», Carmignano, Pieve.



(Solda) Greco Laokoon, National Gallery Washington. (Sağda) Piazza Signoria'da Amanti çeşmesinde bronz figür, Floransa (1575).