Marie-Pierre Dieterlé : Barksız Kadınlar

Foto muhabiri Marie Pierre Dieterle, 3 seneden fazla bir süreçte, sabit bir ikametgahı olmayan kadınları, bu göçebe yaşamları sürecinde, sıkıntılarını daha iyi anlayabilmek için, oteller, sığınma merkezleri, bazen de acil servislerden oluşan acılı bir parkurda izledi. Hassas, içten ve dürüst bir yaklaşımla, şüphesiz yoksun ama ümidini kaybetmemiş bu kadınların onurunu yansıtan siyah beyaz bir şıklıkta. Keşfetmeye hedeflenmiş bir çalışma.



Bir gün televizyonda barksız kadınlar üzerine yapılan bir röportaj izliyor ve akabinde bu konu üzerine daha çok bilgi sahibi olmak istiyor.
 

Her şeyini kaybetmiş bu kadınlar ile ilgili bir kuruluş ile temasa geçiyor. Herşeylerini mi? Tam olarak değil... Bu çıkmazdan kurtulabilmek için hala haysiyet ve ümitleri var.

 

Barksız kadınlar üzerine istatistiki rakamları tam olarak bilmiyoruz, elimizde yok ama her geçen gün, yıldan yıla daha fazlalaştığını biliyoruz. "2002 yılında bu çalışmaya başladığımda elimizdeki rakamlar barksız kadınların yaklaşık % 36 sını temsil ediyordu. Bu kadınlar bu noktaya nasıl geldiler? En çok bu soru kafama takılmıştı. Sebepleri muhtelifti; ölüm, boşanma, tecavüzcü bir eş, dayak, iş kaybı ve sonuç; sokağa düşen kadınlar. Kadınlar erkeklerden daha dayanıksız. Sokaklara dayanamıyorlar, alkol, tecavüz ve hastalıklara karşı savaşmaları gerekiyor."

 

Mari Pierre 3 seneden fazladır bu kadınları, Macalou, Claudine, Chantal vs... izliyor. Her birinin ayrı hikayesi var. Genelde hepsi çocuk sahibi. "Çalışmamı en çok güçleştiren şeylerden biri de içlerinde bulundukları zor yaşam şartlarını bana göstermemek istekleriydi. Unutmadan, içlerini kemiren bir suçluluk duygusu, onları yargılayacağımız ve kötü anne gözüyle baktığımız düşüncesi. Bu, onlar için küçük düşürücü bir durumdu. Benim varlığımı kabul edenler zorlu yaşam şartlarına şahit olmamı isteyenlerdi... Onların savaşma gücünü göstermeye çalıştım, zira gerçekten yaşadıkları karşısında çok güçlü bir direnç göstermekteydiler.

 

Aynı zamanda fotoğraf çekmek de çok kolay olmadı. Günlük yaşamlarında öyle ahım şahım şeyler olmamakta. Zamanlarının çoğunu beklemekle geçiriyorlar. Bana güvenleri tam olduğunda, Nikon F 10 reflex makinemle 24 ya da 35 mm ile çalışmaya başladım. Gizli bir makineye gerek yoktu, tüm fotografları Kodak sayesinde T-Max ve Tri-X ile çektim. (Marie Pierre 2 sene önce Kodak` tan bağış kazandı). Uzun süre kendi evimdeki karanlık odada negatiflerimi banyo ettim ve bastım, şimdi daha iyi donanımlı bir foto-club` de banyo ettirip bastırtıyorum."

 

2005 yılında Marie Pierre bu çalışmasının bir kısmını, Kadınlar Günü vesilesiyle sergiledi. Sergi daha sonra aynı yılın Nisan ayında Limours Lisesi'nde, Aralık ayında da Nancy'de bir galeride sergilenmeye devam etti. Benzeri zor dosyalar üzerine çalışan herkes gibi iyi bir editör bulamama sıkıntısını yaşıyor. Parmaklarımızı çatıp ona şans diliyoruz.

 





Velichka, gare de Lyon,Paris 2002
Velichka, Lyon Garı, Paris 2002
 




Chantal, passe la nuit dans une poussette qu’elle a trouvé sur le trottoir, 2002. Elle a été placée très jeune à l’assistance publique (la DDASS)
Chantal, geceyi kaldırımda bulduğu bir bebek arabasında geciriyor, 2002. Çok genç yaşta sosyal hizmetlere yerleştirilmişti (la DDASS)
 



Claudine, suite à des violences conjugales, s’est réfugiée à Paris en 2002. Elle a trois enfants.
Claudine, kocasının tecavüzlerinden sebep 2002 de Paris'e sığınmış. Üç çocuğu var.
 
Oturacağı bir ev bulmadan önce uzunca bir süre, acil sığınma merkezinde kalmış. Marie Pierre Dieterle onu günlük yaşamında izledi. Güne Paris banliyölerinden birinde, bir kafede, sabahın 7'sinde kahvaltı ederek başladılar. Bu merkezlerin kapıları genelde, sabah 8'de kapanır. Merkezde her zaman banyo ve tuvalet ihtiyacını gideriyor. Banyo ortak. Kadınlar arasında yakınlık kurmak bazen zor, bazen ikili tartışmalara bile sebep olabiliyor. Mari Pierre, Claudine`i sokakta da izledi. Bu fotoğrafta Murielle Haussmann Bulvarında, Galerie Lafayette'e yaptığı iş müracaatı görüşmesi sonrasında. Murielle, geçimini sağlayabilmek için sokakta bile iş arıyor.




Claudine passe la nuit dans un centre d’hébergement d’urgence.
Aujourd’hui, elle a retrouvé un logement.

Claudine geceyi, acil barındırma merkezlerinden birinde geçiriyor: Bugün başını sokacağı bir evi var.
 



Sandrine, 2003. Sandrine a trente ans. Elle a été placée très jeune à l’assistance publique ( la DDASS).
Sandrine, 2003. Sandrine otuz yaşında, Çok genç yaşta sosyal hizmetlere yerleştirilmişti ( la DDASS).
 
 



Nadine, hôtel social, 2003 Nadine a fui des violences conjugales. Elle a aujourd’hui retrouvé un logement.
Nadine, 2003 de kocasının tecavüzlerinden kaçıp sığınma evine gitmiş, bugün başını sokacağı bir evi var.




Nadine, Hôtel social, 2003
Nadine, Sığınma evinde, 2003



Christine et son fils, janvier 2003
Christine ve oğlu, Ocak 2003
 



Christine et son fils dans un hôtel au mois, janvier 2003 après l’expulsion de leur logement.
Christine ve oğlu Ocak 2003 de oturdukları evden dışarı atıldıktan sonra, aylık otellerden birinde.
 



Macalou et son fils ne savent pas encore où ils vont dormir le soir, 2003
Macalou ve oğlu, henüz gece nerede uyuyabileceklerini bilmiyorlar, 2003
 




Macalou et son fils, centre d’urgence, 2003
Macalou ve oğlu, Acil merkezde, 2003
 

Macalou, ağır hasta olan oğlunu tedavi ettirmek için Mali`den gelmiş, sağlığı kontrol altına alınmış ve şimdi okula gidiyor, ama Macalou`nun çalışma izni yok, e nasıl yaşayacaklar, neyle? Akşam olduğunda nerde uyuyacaklarını bilmiyorlar. 115`i arıyor ama servis telefonu çoğunlukla meşgul çalıyor.





Lydie téléphone pour trouver une place dans un foyer d’urgence, 2004
Lydie acil sığınma merkezlerinden birinde yer bulabilmek için telefon ediyor, 2004
 




Colette dort dans un jardin public, 2002. Souvent à la rue, les femmes se mettent en couple pour se protéger des agressions.
Colette bir parkta uyuyor, 2002. Kadınlar, sokaklarda, saldırılardan korunabilmek için, genelde çifter çifter dolaşıyorlar.
 




Muriel, Bois de Vincennes proche de Paris, juin 2004. Muriel a fui des violences conjugales. Elle a trois enfants placés.
 Muriel, Paris yakınındaki Vincennes ormanında, Haziran 2004. Muriel kocasının tecavüzlerinden kaçmış, üç çocuğu da koruma altında.
 

Kırık ayak bileğine rağmen Muriel, Vincennes ormanında bir çadırda yaşamayı tercih ediyor, çünkü acil servislere tahammül edemiyor. Üstelik çiftler için nadiren yer bulunabiliyor. Paris Belediyesi'nde eğitim imkanı bulduğundan beri de arkadaşı ile bir otelde yaşıyor. Bir bebek bekliyor. Evlenmek istiyorlar...

 




Muriel et son ami. Muriel a retrouvé un logement et a eu une petite fille.
 Muriel ve arkadaşı. Muriel bir ev buldu ve bir kız çocuğu oldu.




Centre d’urgence proche de Paris, 2002
Paris yakınındaki acil merkez, 2002
 




Gare de Lyon, Paris, 2002
Lyon Garı, Paris, 2002
 


 



--------------------------------------------------------------------------------


RÖPORTAJ

 

Barksız kadınlar projesi nedir?

 

Bir gün televizyonda izlediğim bir programda, her geçen gün sokakta yaşayan kadınların sayısının arttığından söz ediliyordu. Daha fazla bilgi edinmek istedim. Onlarla ilgilenen bir kuruma müracaat ettim ve ilk röportajımı yaptım. Evi barkı ve mahremiyeti olmayan bir kadının düşünceleri üzerine her şey; hırsızlık, tecavüz ve bilhassa onları hiç terketmeyen utanma duygusu üzerine. Bu ilk yaklaşım, proje üzerinde daha uzun vadeli çalışma isteği doğurdu.

 

3 sene boyunca sokaklarda; sığınma evleri ve otellerde yaşayan kadınları izledim. Hikayelerini ve neden, bir gün hatta dünden yarına, kendilerini sokakta bulduklarını öğrenmek istedim. İçlerinden bazıları ile gerçek bir sırdaşlık, ortaklık kurdum ve şahit olduklarını kaydettim.

 

Projenin başlama ve bitiş tarihi nedir?


Bu projeye 2002 yılında başladım. Çok az sayıda kadın, tanınma korkusu yüzünden fotoğrafının çekilmesini kabul etti. Onları ikna edebilmek ve güvenlerini kazanabilmek için epey zaman harcadım... Proje 3 sene sürdü (2002`den 2005`e kadar).

 


Neden bu proje?

 

Barksız bir kadın olmak, taşıdığı ahlaki ve fiziki tehlikeleri ile inanılmaz bir baskı yaratmakta. Soyulma ve tecavüze uğrama risklerinin yanı sıra, kimliğini kaybetme, başkalarının bakış açılarından korkma, onları derin bir yalnızlığa mahkum ediyor. Onların durumlarına dair basmakalıp yargılar ve başkalarının olumsuz bakış açıları ile savaşmak için bu çalışmayı gerçekleştirdim. Sözlerine görüntüleri de eşlik etsin diye çektim.

 

Proje kaç fotoğraftan oluşuyor?



Sonuçta, aralarından kırk küsür fotoğraf seçtim...

 

Çekimlerinizde kurgu var mı?





Fotoğraflaması zor bir konu, çünkü fazla bir olay yok. Hayattan pek çok beklenti ve yalnızlıktan had safhada ıstırap çekiş var. O yüzden portre ağırlıklı çalıştım, kurgu olmasa bile bazı kareleri çekerken aynı hareketi bir kez daha yapmalarını ve zaman zaman da çekerken bana bakmamalarını söyledim.

 

Bu proje bir ekip çalması mı bireysel bir çalışma mı?





Görüntülerin elde edilmesi, kaydı, baskısı ve bir serginin hazırlanması, hepsini tamamen ve tek başıma ben hallediyorum.

 

Her hangi bir sponsor ya da sponsorlarınız var mı? Varsa kim/kimler?



Sergi; Paris şehri ``Kadın Erkek Eşitliği`` gözetim kurumu tarafindan finanse edildi.

 

Bu proje sergilendi mi? Sergilendiyse nerede ve ne zaman?
 

Bu proje bir çok kez Paris'de, aynı zamanda da Fransa`nın bir çok şehrinde sergilendi. Şubat 2008` de bir festival çerçevesinde yine sergilenecek.

 

Projenizin gerçekleştirilmesi sırasında en komik, en üzücü ve en unutulmaz anlar nelerdi?

 

En üzücü olan : Bir kadının bir paket sigara için kendisini sattığını öğrendiğim an.

En unutulmazı : Birlikte geçirdiğimiz anlar.

En komik anısı; hiç yok.

 

Bu projenin sebep ve hedefi neydi?

 

Sebebi : Bu kadınları görünür kılmak, onların zorlu yaşam parkuruna şahitlik etmek. Fransa'da barksız kadınların sayısı gün geçtikçe artmakta. 2006 yılında sabit ikametgahı olmayan kadın sayısı neredeyse 100 kadının 26'sıydı.

 

Hedefleri ise;

Bir hedefi: Bu kadınların haysiyetinin gösterilmesi. Mesela bu kadınlardan çok yıpranmış olanlarını, röntgenciler ve sapkın insanlar yüzünden fotoğraflamamayı uygun buldum. Her barksız kadın ille de bir sokak serserisi değil elbette.

 

Bir diğer hedefi ise: Projenin bir kitap haline getirilmesi, ama henüz yeterli finansmanı bulamadım.

 

Teşekkürler Marie Pierre...

 

...

 

C` est quoi le projet de ``femmes sans domicile`` …

 

Un jour, j’ai appris à la télé qu’il y avait de plus en plus de femmes à la rue, sans logement. J` ai voulu en savoir plus. J’ai alors contacté une association d’accueil pour femmes sans domicile et j’ai effectué un premier reportage. J’ai réalisé alors tout ce que signifie pour une femme l’absence de logement et d’intimité : les vols, les viols mais aussi le sentiment de honte qui ne les quitte jamais . Cette première approche m’a donné envie de travailler sur le longterme : j’ai suivi pendant trois ans des femmes en grande précarité vivant à la rue, en hôtel social ou en centre d’hébergement. Je voulais connaître leurs histoires, savoir pourquoi elles se retrouvaient dehors, parfois du jour au lendemain. Avec certaines d’entre elles, une véritable complicité s’est installée. J’ai enregistré leurs témoignages.

 

La date de commencement et la dure?

 

J’ai commencé ce projet en 2002. Très peu de femmes acceptent d’être photographiées par peur d’être reconnues . Il m’a fallu beaucoup de temps pour gagner la confiance de certaines d’entre elles. Ce projet a duré trois ans de 2002 à 2005.

 

Pourquoi ce projet?

 

Être femme et sans domicile, avec tout ce que cela comporte comme dangers physiques et moraux, implique une violence terrible. Il y a le risque de vols, de viols… mais aussi la perte de son identité et la peur du regard des autres qui enferme dans une profonde solitude. C’est pour lutter contre les stéréotypes et changer le regard des autres sur leurs situations que j’ai réalisé ce travail..Je les ai enregistrées afin que leurs paroles accompagnent les images.

 

Combient de photos?

 

J’ai selectionné au final une quarantaine de photos

 

Est ce qu` il y a des mis en scene?

 

C’est un sujet difficile à ;photographier car il ne se passe pas grand chose. Il y a beaucoup d’attente dans la vie de ces femmes et elles souffrent d’une grande solitude. J’ai alors décidé de faire des portraits en situations donc pas de mise en scène mais parfois je leur demandais de refaire un geste ou de ne pas me regarder.

 

Est-ce que c` est un travail d` equipe ou individual?

 

J’ai travaillé entiérement seule : prise de vue, enregistrement, transcription, et création d’une exposition

 

Avez vous de(s) sponsor(s)? Si oui, qui est votre sponsor(s)?

 

La réalisation de l’exposition a été financée par l’observatoire de l’égalité homme/femme de la ville de Paris.

 

Avez vous deja expose votre projet, Si oui, ou et quand?

 

Ce projet a été exposé de nombreuses fois à Paris mais aussi dans d’autes villes de France. Il sera exposé en février 2008 dans un festival.

 

Durant la realisation : Quel est le plus comique, le plus triste moment du travail? Et le moment inoubliable ?

 

Le plus triste moment : apprendre qu’une femme s’est prostituée pour un paquet de cigarette

 

Les moments inoubliables : les moments passés ensemble

 

Le plus comique : je n’en vois pas

 

 

Quel etait la raison et le but?

 

La raison : rendre ces femmes visibles, témoigner de leurs parcours

 

Le nombre de femmes sans domicile augmente en France. En 2006, elles représentent environ 20% des sans domicile fixe (SDF).

 

Le but : montrer la dignité de ces femmes

J’ai choisi de ne pas photographier les femmes très abîmées par la rue par peur du voyeurisme. Une femme sans domicile fixe (SDF) n’est pas forcément une clocharde !

 

Un autre but était la réalisation d’un livre mais je n’ai pas trouvé les financements

 

Merci Marie Pierre...

 



--------------------------------------------------------------------------------


 

Marie-Pierre Dieterlé Hakkında




Biyoloji mastırı sonrası Marie Pierre Dieter'le kendisini fotoğrafa, insanlığa yararının bilincinde, toplumsal içerikli fotoroportaja adamaya karar verdi. Serbest fotoğrafçı, çesitli basın organları ile birlikte çalışıyor. Fotografik çalışmaları Defi-jeune bursu, Agfa birincilik odülü, Ilford odülü, Profesyonel Basın Palmares`i, Kodak odülü, Angers, Uluslararası Scoops ve gazetecilik festivali odüllerine layık görüldü.




Marie Pierre Dieterle ozellikle kadın sorunları ile ilgileniyor. Uzun soluklu bir çalışma olan "Barksız Kadınlar" adlı çalısmasını; bir çok mağdur şahit ve fotoğrafla gerçekleştirdi. Bu çalışma aynı zamanda "Yarın, ne zaman ?" adı altında sergilendi.

 

Après une maîtrise de biologie, Marie-Pierre Dieterlé décide finalement de se consacrer à la photographie de reportage après avoir pris conscience de son intérêt pour l'humain et les sujets de société. Photographe free-lance, elle collabore régulièrement avec la presse. Son travail photographique a souvent été distingué : bourse Défi-Jeune, 1er prix Agfa, Prix Ilford, Palmarés de la Presse Professionnelle, dotation Kodak, festival international du Scoop et du Journalisme d’Angers...

 

Marie-Pierre Dieterlé s'intéresse tout particulièrement à la condition féminine et a effectué un travail au long court auprès de femmes sans domicile, recueillant témoignages et photographies. Ce travail a donné lieu à une exposition "C’est quand demain ?"



 



Röportaj ve Çeviri : Faika Berat PEHLİVAN


burdan alıntı

çok güzel fotoğraflar...