Oldukça yaramaz, öfke dolu ve kavgaca bir çocuk vardı. Bir barut fıçısı gibi, ne zaman patlayacağı belli olmayan bir çocuk, sık sık arkadaşlarıyla kavga eder, etrafına zarar verir, herkesin kalbini kırardı.

Onun bu haline çok üzülen babası, oğluna iyi bir ders verme vaktinin geldiğini düşünerek,elindeki bir torba çiviyle yanına gelip:

“Ne zaman birisiyle kavga etsen, ne zaman bir arkadaşına kötü sözler söyleyip kalbini kırarsan, bu torbadaki çivilerden bir tanesini, arka bahçedeki tahta perdeye çakacaksın!” dedi.
Çocuk, bu tuhaf isteğe bir anlam veremese de , babasına itiraz etmeyi göze alamadığından kabul etti.

İlk hafta içinde tahta perdeye tam otuz çivi çaktı. Bir sonraki hafta ise yirmi. Sonraki günlerde ve haftalarda azalma oldu. Çünkü çocuk, her çiviyi çakarken, yaptığının kötü bir iş olduğunu düşünüyordu.

Nihayet bir gün tahtaya hiç çivi çakmadı.
Bu durumu öğrenen babası ona yeni bir görev daha verdi:

“Bu günden itibaren, kavga etmediğin, kimsenin kalbini kırmadığın her gün için, çaktığın çivilerden bir tanesini çıkart!”

Günler günleri kovaladı ve tahta perdede hiç çivi kalmadı.

Babası:

“Aferin sana!” dedi. “Ama şimdi bu tahta perdeye dikkatlice bak. Ne görüyorsun?”

“Çivi delikleri!” dedi çocuk.

“İşte!” diye cevap verdi babası. “Artık bu tahta perde asla eskisi gibi olmayacak. Bu izler hep burada böyle kalacaklar.”

Sen, kavga ettiğin, kalbini kırdığın arkadaşlarında işte böyle izler bıraktın. Özür dilemek hiçbir zaman işleri eski haline getirmez. O yüzden, önceden dikkatli davran. Olur olmaz şeylere sinirlenip insanları incitme.

Birisine bıçak sallayıp, sonradan çıkarabilirsin. Ancak sonradan ne kadar üzgün olduğunu söylesen bile, yara hala ordadır. Senin acı sözlerinle dostlarının kalplerinde açtığın yaralar, o bıçak yarasından daha az acı verici değildir. O yüzden oğlum, bu çivi deliklerini asla unutma!.