istanbula yavaş yavaş kar yağıyordu...
ve aşkın yalan olduğunu söylüyordu sahipsiz bir radyo frekansı
yalnızlık nokta yalnızlıkta,
bir yalnızlık şiiri okuyordu yalnız bir şair,
belkide yalnızlığına aldırmadan...

"sevmeyi öğrendiğinde beni ara,
herşeyi bir kenara bırakır yine sana gelirim" diyordu

aldırmasa da yalnızlığa
yalnızdı galiba...

en azından şiir öyle diyordu...

radyo dalgalarının sakinliğine inat
dalgalıydı benim yürek denizim...

istanbula yavaş yavaş kar yağıyordu...
ve kız kulesi önündeki bir bankta uyanıyordu
yırtık elbiseli bir adam , hayata aldırmadan...
bir kız kulesine göz attı,
birde elindeki şarap şişesine...

"harcadın beni ey hayat" dedi
ve gözleri çığlıklarla giden vapurun dalgalarına takıldı...

aldırmasada hayata,
hayat onu da harcamıştı...

istanbula yavaş yavaş kar yağıyordu...
ve bir çocuk koşar adımlarla gidiyordu okula,
soğuğa aldırmadan...

soğuk neydi ki...
arka sıradaki ,
güzel gözlü kızın gözlerinde unutmak vardı tüm hayatı
büyük adımları küçük mutluluklara gebeydi...

soğuktan üşümüş ellerini ısıttı önce,
cebinden çıkardığı küçük kağıt parçasını uzattı kıza
o na yazdığı son şiirdi...

utangaç bir edayla ayrılırken yanından,
oda hayattan bişeyler bekledi sanki...

ve sordu!
ey hayat dedi; ne dersin....
sence bu kez olcak mı?

cevapsız kaldı soru...

istanbula yavaş yavaş kar yağıyordu...
bense bir şiire isim aramakla meşguldüm,
hayata aldırmadan...

radyodaki şiirin rüzgarı savurdu bütün ruhumu
önce şarapcıyı oynattı bana...
sonra da aşık bir çocuğu...
bir kız kulesi kalmıştı oynamadığımız…
belki de hiç oynayamayacağımız….

İstanbula yavaş yavaş kar yağıyordu..
aldırmayın hayata diyordu herşey...
hiç birimiz aldırmamıştık hayata...

Televizyondan gelen çok hoş bir müzikle gönderdiğiniz şiiri okudum.Müzik de şiire o kadar yakıştı ki açıkçası büyük bir tesadüf oldu.Şiir daha da anlamlı geldi sanki.
Bu hoş dakika ve paylaşımınız için teşekkürler fatoş öğretmenim.+1