GEÇ Mİ KALDIK ACABA  ..


Beş yaşında idim.
Rahmetli anneannem pirinç ayıklıyordu.
Bir tane yere düştü.
Anneannem eğildi, aramaya başladı.
Sağa bakıyor, sola bakıyor, bulmaya çalışıyordu .
Çocukluk iste,
-Aman anneanne dedim.
- Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya değer mi?
Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı, öfkeyle doğruldu.
-Sen oturduğun yerden ahkâm kesiyorsun, ' dedi.
- Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir
pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru, alın teri, emeği, çilesi var biliyor
musun?'
Utancımdan kıpkırmızı olmuştum.

Aradan yıllar geçti.
Hacettepede öğrenciyim.
Alain'in proposlarini okuyorum.
Birden irkildim.
Anneannemi hatırladım.
Alain, bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa, bütün uygarlığa
karşı ihanet etmiş olur diyordu.
İlave ediyordu. Bir iğnenin üretiminde binlerce insanin alın teri, göz nuru,
el emeği vardır diyordu.

On dokuz yıl evveldi.
Stockholm'e gitmiştim.
Bir otele indim.
Geceydi.
Sabahleyin, traş olmak için lavaboya gittiğimde, aynanın yanında ilginç bir
not gördüm.
'Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın, yanda bir kutu var oraya
bırakın, bir tek jiletle dahi olsa, İsveç çelik sanayisine yardımcı olun'
diyordu.
Doğrusu hayretler içinde kaldım.
Çocukluğumdan beri çelik eşya denince akla İsveç çeliği gelir.
Birçok eşya üzerinde' İsveç çeliğinden yapılmıştır' diye yazardı.
İste o ülke, kullanılmış bir tek ufacık jiletin bile çöpe gitmesini
istemiyor, ona sahip çıkıyor, gelen turistlere rica yollu uyarıda
bulunuyordu.

İsviçre'de zaman zaman, belli periyotlarda radyolar, televizyonlar bir
haberi duyurur.
'Şu tarihte, su saatte, adamlarımız gelecek. Siz lütfen hazırlığınızı yapın.
Okumadığınız, ilgilenmediğiniz, kullanmadığınız ne kadar kitap, dergi,
gazete varsa, kâğıt, ambalaj, kutu varsa, velev ki, bir ilaç prospektüsü
dahi ols a, kapının önüne koyun. İsviçre'nin kalkınmasına yardımcı olun.
Fazla ağaç ziyanına engel olun.'

Japonlar son derece sade, basit, yalın mütevazı yasayan insanlardır.
Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül
edememiş, hayatın manasını anlayamamış, zavallı kimselerdir.
Böyleleriyle; evini mezat salonuna çevirmiş zavallı, diye eğlenirler.
Bir insanin gösteriş için eşyanın esiri olması ne kadar acıdır.
Vaktiyle Japon ekonomisi darboğazdan geçiyor. İç borçlar, dış borçlar
gırtlağı aşıyor.
Zamanın başbakanı meclisi toplar.
Kürsüye çıkar.
Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve;
-Şu andan itibaren der,
-Tanrı şahidim olsun ki, Japonların iç ve dış borçları son kuruşuna kadar
ödenmeden, pirinçten başka bir şey yemeyeceğim.
-Şu üstümdeki elbiseden başka elbise giymeyeceğim.
Dediklerini yapar, en üstten en alta bir israftan kaçınma kampanyası açılır.
Japonya bütün borçlarını öder. Bu durumun toplumun bütün kesimlerini, tek
istisna olmadan kapsadığını söylemeye gerek yok.
Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm.
Yarabbim, ne kadar sade, ne kadar mütevazı, ne kadar gösterişten uzak...

*Gerekmediği halde elektriği yakmakla, suyu kapamadan bos yere akıtmakta,
gece çamurlu ayakkabılarımızı temizlemeden yatmakla, yemek yediğimiz kapları
yıkamadan bırakmakla biz de zalimler sınıfına geçmiyor muyuz?

*Hayat çok ince, akil almaz incelikte ipliklerle örülmüştür. Her şey o kadar
birbirine bağlıdır ki, İlk okul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.

Bir mıh bir nalı kurtarır.
Bir nal bir atı, bir at bir komutanı,
Bir komutan bir orduyu,
Bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu..

Maddi durumumuz ne olursa olsun, ister zengin olalım ister fakir, hepimiz
çok dikkatli olmak zorundayız.
Burada parayı da, maddiyatı da aşan büyük bir edep ve incelik vardır.

Sanırım gündemde kalması gerekn bir mesaj varsa o da budur...

ahhh sevincim ahhh diyorum maalesef insanlar  hala o şunu giymiş şöyle salon takımı var şu kadar pasta börek hazırlanmış muhabbeti düşüncesindeler (bazen kendimiz istemesekte olayın içinde bulunuyoruz)

sabah okula giderken gördüklerim çöplerin kenarına koyulan artık ekmekler, daha yesyeni belliki modelinden ya da deseninden bıkılmış ev eşyaları halı, koltuk v.b. 
hatta arkadaşım anlattı biraz daha ekonomik düzeyi yüksek olan semtte oturuyor yesyeni elektirik süpürgesini çöpün oraya atmışlar çöpün kenarından almış komşu üniversite öğrencilerine vermiş yaptırıp kullanabilirsiniz diye ama şaşıracaksın süpürge çalışıyormuş   neyse öğrencilerin işine yaramış bariii

okulda geri dönüşüm çöp kutuları olduğu halde öğrencilerimiz yediklerinin kaplarını kağıtlarını yerlere atıyorlar
BENCE GEÇ DEĞİL AMA BİR AN ÖNCE BİRİLERİNİN FARKINA VARARAK MAHALLLERDE ANA- BABA EĞİTİMİ KURSLARI AÇMASI GEREKLİ SADECE OKULLA OLMUYOR HOBİ KURSLARINA GÖSTERİLEN İLGİDEN ÇOK DAHA FAZLA OLACAĞINA İNANIYORUM  +1 TEŞEKKÜRLER

Çok hassas,çok önemli bir konuya değinilmiş.Herkes okumalı.

eskiden bir annenenin sözü yüz kızartabiliyordu,düşündürebiliyordu..hele hele bir öğretmenin uyarmak amaçlı  söylediği bir söz..şimdi ben çevremde yüzü kızaracak yada bu anlamlı yazıdan ders alarak, bazı şeylerin değerini anlayacak gençleri çok az görmekteyim ,çoğu zaman göremiyorum da..

 hazır bulmuşlukla, uğraş sonucunda elde etmek arasında çok fark var..ben her zaman buna inanırım..
maddiyatı ve parayı aşan edep ve  incelik ! ... bunu anlayan insanlara rastlamak çok kolay değil galiba artık..

çok klasik bişeydir belki,belki çoğumuz yaşadık bunu ama ben çocukken bana alınan  hikaye kitabımı, güzel bir kapla kaplayarak,sayfaları katlanmasın diye özenle sakladığım günleri çok özlüyorum..bizler için silgi ,kalem,defter ne kadar değerliydi o zamanlar..
şimdi devlet nasıl olsa bedava dağıtıyor diye çöpe atılan ders kitaplarını gördükçe içim cız ediyor..biz bizden bir öncekine kitaplarımızı temiz bırakalım diye nasılda korur kollardık..şimdi hepimiz görüyoruz bizim çocukluğumuz la şuanki (özellikle büyük şehirlerde imkanı fazla olan )çocukların farkını..aslında onlar için üzülüyorum..hemde çok..
teşekkürler sevinç +1

Geç kalmamayı umut ediyorum.teşekkür ederim paylaşımıma duyarsız kalmamakla beraber aynı düşünceleri paylaştığımıza sevindim ve umudumu kaybetmeyeceğime inandım.