Görsel Sanatlar Platformu - GorselSanatlar.org
GENEL KATEGORİ => Sohbet ve Duyurular => Konuyu başlatan: *zeliha* - 25 Eylül 2007, 21:03:15
-
GERCEKTEN DE GUZEL VE ONUR DOLU BIR HIKAYE... ASLINDA HABER.
(https://www.gorselsanatlar.org/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg403.imageshack.us%2Fimg403%2F1654%2Fatt00004bs4.jpg&hash=ae2197181aef8211e89764c92f06ed03) (http://imageshack.us)
Gençlik ve serdeki hafif anarşistlik... 200 metrede altın ve bronz madalya kazanan Amerikalı iki siyah atletin, Tommie Smith ve John Carlos'un siyah deri eldivenli yumrukları havada, başları önde posteri yıllarca hayal dünyamızı ve asıl oda duvarlarımızı süslemişti.
İtiraf ediyorum ki, Aynur Çağlı'nın o muhteşem haberini okuyana kadar aynı karede önde duran, gümüş madalyalı Avustralyalı beyaz atlete hiç dikkat etmemişim. Adı Peter Norman imiş...
İşte bu atlet geçen hafta öldü. Haberin ve konunun tekrar gündeme gelmesinin sebebi budur.
*
Gelelim hikayeye...
Mexico City'de 200 metre finali koşulmuş. Amerikalı (siyah) atletler Tommie Smith ile John Carlos birinci ve üçüncü gelirken, ikinciliği Avustralyalı (beyaz) Peter Norman kazanmış.
Madalya töreni için bekledikleri sırada, Carlos, Peter Norman'ın yanına gelerek sormuş:
- İnsan haklarına inanıyor musun?
- Evet, inanıyorum.
- Peki ya Tanrı'ya?
- Bütün kalbimle...
Bunun üzerine, iki siyah atlet kafalarındaki eylem planını açıklamışlar, Norman tereddütsüz katılmış:
- Ben eyleminizi destekleyeceğim, bana ne yapmam gerektiğini söyleyin!
İlk defa, o günler için müthiş bir provokasyon hatta devrim sayılacak bir eylem planlıyor iki genç adam: Amerika'daki ırk ayrımcılığını ve siyahlara reva görülen fakirliği ve ikinci sınıf vatandaşlığı protesto edecekler... Ama nasıl?
Fikir Norman'dan geliyor: bir çift siyah deri eldiven buluyorlar, sağ tekini Tommie, sol tekini John eline geçiriyor; fakirliği sembolize etmek için çıplak ayakla kürsüye çıkıyorlar, başları kederle öne eğik, sıkılı yumruklarını havaya kaldırıyorlar. Önlerinde duran beyaz atlet Peter Norman da, dayanışmasını göstermek için kalbinin üstüne 'İnsan Hakları İçin Olimpiyat Projesi Hareketi'nin kokartını iğneliyor.
Amerikan milli marşı çalarken plan icra ediliyor ve eylem koyuluyor.
Ve tabii (hatırlıyorum) dünya birbirine giriyor. Amerika ayağa kalkıyor. Olimpiyatlar bile gölgede kalıyor, dünya gazeteleri yumrukları havada siyah atletlerin fotoğrafını birinci sayfadan veriyor...
Amerikan Olimpiyat Komitesi iki siyahın spor kariyerini o saniye bitiriyor. Eylem amacına ulaşmış, Amerika'daki zenci azınlığın durumu dünya gündemine girmiştir. Smith ve Carlos spor hayatlarını (ve buna bağlı olarak geleceklerini) feda etmişler ama dünya tarihine geçmişlerdir. Dünyadaki yüz milyonlarca ezilmiş siyahın ilahı haline gelmişlerdir.
Peki ya Avustralyalı beyaz Peter Norman?
Meslektaşım Aynur'un anlattığına göre, Norman'ın da hayatı kararmış.
Tommie Smith diyor ki:
"Peter, bir beyazdı. O günlerde siyahların haklarını savunma cesareti gösteren, onurlu ve belkemiği sahibi beyaz çok azdı. Peter, Avustralya'ya döndüğünde kimse yüzüne bakmadığı gibi, herkes tarafından yargılandı. Onun da atletizm kariyeri bitti, spor çevrelerinden dışlandı. Tehditler, işsizlik ve tecrit nedeniyle öyle sıkıntılı günler yaşadık ki, üçümüzün de ilk evliliği sona erdi."
Avustralya Devleti Norman'ı ölene kadar affetmemiş ama... Norman intikamını mezara götürmüş: 1968 Olimpiyatları finalinde ikinci olurken kırdığı 200 metre Avusturalya rekoru hâlâ, 38 yıl sonra kırılamamış.
Ölene kadar süren 'eylem kardeşliği'
İki amerikalı ve bir Avustralyalı 'lanetli' atletin o gün başlayan 'eylem kardeşliği' ve dostlukları ömür boyu sürmüş. Aradan geçen 38 yıl boyunca, yazışmışlar, buluşmuşlar, görüşmüşler.
Ta, geçen hafta, Peter Norman evinin bahçesinde kalp krizi geçirip 64 yaşında ölene kadar.
Ve şimdi, aşağıdaki fotoğrafa iyi bakın:
(https://www.gorselsanatlar.org/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg403.imageshack.us%2Fimg403%2F1707%2Fatt00007us9.jpg&hash=cad5fe4d9feee62644643680c95dea1e) (http://imageshack.us)
Melbourne'de yapılan cenaze töreni. 'Onurlu beyaz atlet' Peter Norman'ın tabutu, Tommie Smith (solda) ve John Carlos'un omuzlarında!
Üç 'eylem kardeşi' son kez omuz omuza...
Nasıl, muhteşem bir haber değil miymiş?
Bu habere neredeyse tam sayfa ayıran Star'a bravo. Ve tabii Aynur Çağlı'ya da kocaman bir bravo. Final onun ağzından:
"Cenaze töreninde Carlos ile Smith'in yanına gidip ' Siz Mexico City'de yumruklarınızı havaya kaldırdığınızda, biz Türkiye'deydik. Şeref kürsüsündeki fotoğrafınız o gün bize ve kuşağımıza çok şey öğretti ' dediğimde, Carlos yüzünde içten ve gururlu bir gülümsemeyle eğilip,' Bizim de bütün amacımız buydu zaten' dedi."
-
Zeliha haber öyle güzel anlatmışki olanları hakların verilmediğini alındığını ve son resim ne kadar anlamlı çok teşekkürler bu yazı için +1
-
bazen bedeli ağır da olsa uğrunda savaşacak bir hedefin olması hayatta her şeye değer...(+1) çok güzel bi konu bu yaaa gerçekten...
-
560a 560a 560a Paylaşım için teşekkürler zelişcim +1
-
Paylaşım için teşekkürler.Tüyleri diken diken edecek türdenmiş.
-
Çok güzel, çok anlamlı bir hikaye ve de çok güzel bir paylaşım, teşekkürler..
-
560a 560a 560a bu güzel paylaşım için teşekkürler zeliha öğretmenim +1
-
Hocam bende bir köşe yazısında okumuştum bu olayı. Tekrar hatırlattığınız için teşekkürler. Kimileri bir özgürlük mücadelesi için hayatını ortaya koyarken kimileri de kazanılmış özgürlüklerinin ellerinden yavaş yavaş gitmesine seyirci kalıyor.
-
zaten haksızlığa ya baş kaldıracaksın yada ondan gelen her kötülüğe katlanacaksın ama bu ırkçılk denen zillet öyle beterki baş kaldırdıkça kötülükle sonuçlandırıyor kendini bişey sanan zihniyetler teşekkürler anlamlı bir palaşım olmuş zelişim karizmanı ekliyorum hoşçakal
-
hayal et.....risk al ....cok çalış
bu 6 kelimede benim telefonum dahil her yerde yazılıdır.....
hedef olmalı yolda ne kadar taş olursa olsun...:((((
-
Birinci fotoğrafın çekildiği dönemde bir çoğumuz hayatta değildik, olanlar da büyük ihtimalle hatırlayamayacak, o dönem için olanları kavrayamayacak durumdaydı. Ancak çoğumuzun okuyarak dinleyerek izleyerek tanıdığı muhteşem bir dönemdi. Bedelleri çok ağır ödense de, doğru bildiklerinden(HAK-ÖZGÜRLÜKLERDEN) taviz vermeyenlerin bir kısmı yaşamdan ayrıldı, bir kısmı da yaşlanmıştır. Şimdiye baktığımda ise, ne inanmışlık ne kararlılık ne de duyarlılık sözkonusu. En azından azınlık olduğunu düşünüyorum bu tür düşünen ve yaşayan insanların...
Bu konuyu buraya taşıdığın ve bizlerle paylaştığın için çok teşkkürler Zeliha arkadaşım. +1
-
harika bir yazı,bir solukta okudum zelihacım.etkilenmemek elde değil,+1
-
Süper bir hikaye nasıl gözden kaçmış anlamadım çok etkilendim doğrusu +1
-
Çok güzeldi hocam.paylaşım için teşekkürler.. +1