Evet, ayrılık vakti geldi.Kendimi kendime emanet edip,kendime bile söylemediğim bi yere yolucuğa çıkma vakti.Nereye gideceğim, ne kadar kalacağım, bir daha döner miyim? kendimin bile bilmediği soruların başladığı vakit.

Daha önce hiç yalnız bırakmamıştım kendimi.Hiç kendi ayaklarım üstünde durma fırsatı vermemiştim.Nezaman ağlasa yanındaydım.Ne zaman düşecek olsa tuttum kollarından.Terk edildiğinde ben teselli ettim.Hayatındaki kızlar için bile ben aracılık yaptım ama sonradan hiç biri tanımadı beni. Şimdiyse hiç birini umursamadan ben terk ediyorum kendimi.

Galiba çok önceleri yapmalıydım.Bana güvendiği için, hep destek olacağımı bildiği içindi bu pervasızca davranışları.Ondan daha fazla üzüldüğümü bildiği için miydi bu hayasızlığı?Onun gözlerinden akan aslında kimin gözyaşları?Bir mendil bile bırakmadan gidiyorum kendime.Ben bunu çoktan hakettim.

Biliyorum suç benim.Çok yüz verdim kendime.Hiç tartışmadım her dediğine kafa salladım.Daha mutlu olurum sandım,daha özgür.Belki de oyüzdendi babamla kavga ettiğimde kendi tarafımı tutmam.Keşke tarafsız olsaydım hiç karışmasaydım hayat kavgalarıma ya da destekleseydim babamı kolumu tutarken evden çıktığımda.Anneme bağırmama engel olsaydım.Kapaya bilseydim çenemi her sinirlendiğimde.Ve izin vermeseydim seni seviyorum yalanlarına...

Yine de düşünmeden edemiyorum acaba bensiz ne yapar diye.Karşı koyabilir mi hayat şartlarına.Karınını doyurabilir mi tekbaşına.Aşık olabilir mi acaba tekrardan ya da en önemlisi mutlu olabilir mi?Bilmiyorum ama tek bilidiğim ben olduğum sürece asla huzur bulmayacağım işte o yüzden ayrılma kararı aldım kendimden

Şimdi bu tek başıma bu hastane köşesinde olduğumu kendime bile söylemedim.Umarım bensiz çok mutlu ve kendime iyi bakar çünkü ben bakamadım....