Bir adam anlatıyor ve bir avukat dinliyor:
Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim...

Yedi senelik evliliğimizin iki
senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik.

Karım , her evlilik
yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatımızın
gölgeleri" derdi..

Öldüğünde,yedi tane resmimiz vardı.97'in bir gecesinde
onu aldattım.

Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim. Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi
tekrarladım.

Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece "Biliyorum" dedi.


İzmir'e kar yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim.

Fotoğraflarımıza
bakıyordum yine... Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün
fark ettim.

A.R.K.A.S.I.N. Gerisi için yılları yetmemişti.Ama sanırım "Arkasına
bak" yazmaya filan niyetlenmişti.
Hemen çerçevelerin arkasına baktım.Hiçbir şey yoktu.

Sonra birşey dürttü
beni, hepsini teker teker söktüm.

İnanabiliyormusunuz,herbirinin
arkasından bir mektup çıktı!

Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler
yazmıştı.1997'dekiresmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı.


Ve içinden şu sözler çıktı:

"14 Mart1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi
baktı /Söylemene gerek yok,biliyorum..."

2002'deyiz. Onu kaybedeli
4,aldatalı 5 yıl oluyor.

İçim acıyor şimdi. Çünkü kadınlar biliyor,
hissediyor...

seni seviyorum diyenin sevgisinden
şüphe et.
Çünkü;
Aşk sessiz,sevgi dilsizdir...

Aşk sessiz,sevgi dilsizdir...
harikasın abla...

Bu yazıyı okuduğumda ben de çok hüzünlendim çünkü çevremde bu hastalığın pençesine yakalanmış kaybettiğim o kadar çok kişi var ki...
Daha bu sabah hastanede yatan ve son günlerini yaşayan bir yakınımı ziyarete gittim o kadar çökmüş ve kötü durumda ki söyleyecek söz bulamadım...