Çevremize baktıgımızda yüzleri gibi sevgiyi yasayıslarıda farklı bir çok insan görürüz. Herkesin sevgi anlayışı bambaşkadır. Sevgi kiminin yüreğindedir, kimininse dilinde...

Bazısı sadece seviyorum demenin yeterli oldugunu dusunur. '' Seni seviyorum '' demenin verdiği hakla durmadan karsılık bekler. Önce zamanımızı, sonra emeğinizi, derken tüm hayatınızı almaya, elegeçirmeye çalışır. Kendi hayatına hiçbir kısıtlama getirmezken tüm fedakarlıgı karssıdan bekler. Seviyorum dediği insanın hatasını, eksik yanını görmek, sevgisinin azalması ya da bitmesi için yeterlidir. Bir anda yok olur o öve öve bitiremediği sevgi. İşte bu kişiler, sevmeyi dilden yüreğe indirmeyenlerdir.

Bir de yürekten sevenler var, yani sevgiyi gercekten yasayanlar...

İşte onlar karsılıksız vermekten yanadırlar. Sadece sevginin huzurunu, yüceliğini hissetmek yeterlidir onlar için. Sevdiğinin  her halini severler; güzel yada çirkin olduguna, doğru ya da hatalı davrandıgında...

Değişmeden, sonuna dek yasarlar sevgilerini. Her haliyle kabul ederler sevdiklerini. Ne fark vardır sevgiyi sözde yaşayanlar ile gerçekten yasayanlar arasında ? İşte size bunun ayrımını anlatan güzel bir hikaye:

Sormuslar ermişlerden birine; '' Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yasaynlar arasında ne fark vardır ? ''  '' Bakın gösteriyim '' demiş ermiş.

Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuslar yerlerine. Derken tabaklar içiçnde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kasıkları denilen 1 metre boyunda kasıklar...

Ermiş '' Bu kasıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz '' diye bir de şart koymus.

'' Peki '' demişler ve içmeye tesebbus etmişler. Fakat o da ne ? Kasıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp sacmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremıyorlar, oylece ac kalkmıslar sofradan. Bunun üzerine '' Şimdi... '' demiş ermiş. '' Sevgiyi gercekten bilenleri çağıralım yemeğe. ''

Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıltılı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.

'' Buyurun '' deyince bu kişiler uzun boylu kasıklarını çorbaya daldırıp sonrada karşılarındaki kardeşlerine uzatarak içmişler çorbalarını. Böylece her biri diğerlerini doyurmus ve şükrederek kalkmışlar sofradan.

'' İşte '' demiş ermiş. '' Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymamış oldugunu dusunurse, o, aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şunu unutmayın ki hayat pazarında alan değil veren kazançlıdır her zaman... ''

Belki günümüz sevdalarına uymuyor gibi gelebilir size bu hikaye; ama beklentisiz sevmek, karsılık beklemeden vermek sevgiyi gercekten yasamaktır. Sevigi söz de ya da yürekte yasamak sizin seçiminiz.

SEÇİMLERİNİZE KAVUSABİLMENİZ DİLEĞİYLE....

Alıntı

ne kadar günümüz sevdaları,değerleri değişmş gibi görünsede , sevgiyi yürekte yaşayanlardan olmalı ki insan gönül gözü ile bakabilmenin tadına varıp hayatın anlamını kavrayabilsin.
  anlamlı güzel bir paylaşımdı,teşekkürler.