Bebekler, doğumdan sonra belli haftalarda beyin fonksiyonlarının gelişmesi
dolayısıyla "büyüme atakları"" denilen dönemleri yaşıyorlar. Büyüme atakları
sonrasında bebek yeni bir beceri sahibi oluyor. Beyin fonksiyonları
gelişirken organizma da uyum sağlamaya çalışıyor bu gelişime. Organlarda
büyüyor ve küçük bebeklerimiz daha sık ağlıyor uyku düzeni değişiyor,
beslenme düzeni değişiyor. Bu dönemlerde bebeklerin daha fazla enerjiye
ihtiyacı olduğundan çoğu bebek daha sik yemek yiyor ya da süt içiyor.


Bu dönemleri anne babalar dikkatli  gözlemlediklerinde mutlaka arkasından bebeklerin yeni bir beceriye kavuştuğunu fark ediyorlar. Örneğin gülümsemeye baslamak, nesneleri tutabilmek, dönebilmek gibi.Özellikle ilk 1,5 yıl büyüme (gelişim) atakları daha sık ve yoğun yaşanırken ileriki yaslarda da büyüme atakları devam ediyor. Gelişim hızı yavaşladığından daha uzun aralıklarla kendini gösteren büyüme atakları her çocukta farklı etki gösteriyor. Kimi çocuk daha çok huzursuz, yorgun olurken kimi çocuğun sadece birden kıyafetlerinin küçük kalmasından anlaşılıyor büyüme atağı geçirdiği.Yenibecerilerle birlikte algılama da geliştiğinden bebek ve çocuklar bu yeni becerilerle nasıl basa çıkacaklarını da bilemediklerinden bu dönemlerde çok daha huzursuz olup, ağlayabiliyorlar. En sakin bir bebek bile birden mızmız,
ağlamaklı, memnuniyetsiz, olabiliyor. Sürekli kucak istiyor. Yenilikleri yasmaya başlayan bebek bu durumla basa çıkmaya çalışıyor. Yani bir adim geri atıyor. Ancak birkaç gün geçip de bebek, yeni becerileri özümseyip, gelişimine ayak uydurduktan sonra  anne baba çocuğunun yeni bir şey öğrendiğini fark ediyor.Birden bire, biraz hızlı yürüdüğünüzde, uçma yeteneğiniz olduğunu fark etseniz ne hissederdiniz? Bu durumla basa çıkmak için zamana ihtiyacınız olmaz miydi ? "Aaa artık uçabiliyorum, ne güzel"
deyip  günlük hayatınıza devam edebilir miydiniz? Yoksa "Ne yapacağım simdi, ne kadar hızlı yürürsem uçabiliyorum, ya çok hızlı yürürsem ne oluyor, dengemi sağlamak için ne yapmalıyım" diye düşünüp, endişelenmez miydiniz?
"Ya uçarken birden yere çakılırsam ne olacak, ne kadar yükseğe havalanabiliyorum, ya sonra nasıl aşağıya ineceğim" gibi düşüncelerden
uykunuz kaçmaz miydi?Bir süre yeni  yeni beceriniz sizi şaşırtmaz miydi? Evet uçmak çok güzel bir yetenek olurdu, ama bu yeteneğinizi ilk fark ettiğinizde  endişelenip korkmaz miydiniz?


İste çocuklarımız da her gün yeni bir beceri ile karşımıza çıktıklarında, aslında bu becerileriyle basa çıkmak için  zorlanabiliyorlar Fizyolojik
gelişimlerinin dışında , algılamalarına da ayak uydurmaları gerekiyor. Küçük bebekler yeni geldikleri dünyada kendilerini güvende hissetmeye çalışırlarken , daha büyük çocuklarda yeni öğrendikleri şeylerin günlük hayatlarında yarattığı değişikliklere uyum sağlamaya
çalışıyorlar.Büyüme(Gelişim) atakları kimi çocukta bir, iki gün sürerken, başka bir çocukta 1 hafta sürebiliyor. Böyle dönemlerde daha çok yardıma ihtiyaçları oluyor çocuklarımızın. Her zamankinden daha fazla ten temasına, sıcaklığa,ilgiye ve anlayışa ihtiyacı olan çocuklarımızı bu sancılı dönemlerde anlayabilmek için, büyüme ataklarının onları ne kadar zorladığını unutmamalıyız. Özellikle de çocuğa bakan anneler, bu zor dönemlerin sadece birkaç gün süren geçici bir süreç olduğunu bildiklerinde, zor günleri daha kolay anlatıp daha
rahat olabiliyorlar.