Simülasyonizm (Benzetimcilik)

Simülasyonistler (Mike Bidlo, Sarah Char-lesvvorth, CleggftGuttmann, David Diao, Peter Halley, Komar ve Melamid, Jeff Kooııs, Igor Kopystinskiy, Barbara Kruger, Louise Lawler, Sherrie Levine, Allan McCollum, Carlo Maria Mariani, Sigmar Polke, Richard Prince, Ger-hard Richter, David Salle, Peter Schuyff, E-laine Sturtevant) çoğunlukla Atlantik ötesinde etkisi çok büyük olan Jean Baudrillard'ın postmodern kuramını kaynak gösterirler. Şöyle diyor Baudrillard: "Simülasyon (benzeşim) betimlemeyle karşıtlasın Betimleme göstergenin ve gerçeğin eşdeğerlilik ilkesinden {bu eş-değerlilik ütopik de olsa temel bir aksiyomdur) hareket eder. Simülasyonsa tersine eşdeğerlilik ilkesinin ütopyasından, göstergenin değer olarak, geri dönüş olarak, bütün referanslarının geçersiz kılınması olarak radikal inkârından hareket eder.[...] Simülasyon, kendisi bir taslak olarak betimlemenin tüm yapısını sarar. [...] Her şey oradadır, gerçekleşmiş, önceden üretilmiş, ve geleceği olmadan bildi-rilmiştir.[...] Herşey zaten programlanmıştır, ve işin en ilginç yanı da güncel olaylarda senaryonun gerçeğe göre bu devinimi, taslakların bu devinimidir." Bu açıdan bakıldığında otantiklik kavramının içi boşalır. Özgün bir şey nedir? Simülasyonistler "daha önceden oradaydı"yı değiştirmiyorlar bile artık, uyarlıyorlar. Bu nedenle onlardan söz edildiğinde Uyarlama* hatta uyarlamacılık kavramları gündeme geliyor. Ama artık onlar için bir yapıtta bulunan bir nesneyi almakla yetinmek, hatta Marcel Duchamp'm hazır yapıtlanndaki (ready made) gibi bir bağlam değişikliğiyle başka bir biçime dönüştürmek söz konusu değildir. Postmodern simülasyonist uyarlandığı nesneyi yeniden çizer, yeniden boyar ya da bu nesnenin yeniden fotoğrafını çeker. Bu açıdan Pop'art* bu hareketin öncüsüdür. Bu strateji günümüzün toplumu üstüne, övgüden eleştiriye kadar giden çok farklı görüşlerin sergilenmesine yarar. Sherrie Levine, Edward VVeston'm klişelerinin fotoğraflarını yeniden çekerken ya da Piet Mondrian suluboya yapıtlarına benzer resimler yaparken geleneksel başyapıt ve sanat tarihi anlayışlarını yeniden gündeme getirir. Jeff Koons oksitlenmez çelikten ya da porselenden heykeller yaptırmıştır, Allan McCollum'sa yalnızca adıllar sunmuştur seyirciye. Simülasyonizmin bir biçimi olan tarihsel üslupların yeniden yönlendirilmesi Yeni Geometri* adlandırmasını esinle-miştir ve simülasyonist sanatçıların bazıları bu akım içinde gösterilmiştir.