İstanbul'u, çocukluğumun geçtiği bahçeli evimizi, annemi özledim...Aaah şöyle uzun bir ara tatil olsa da gitsem...Anneciğimin mis kokulu mutfağının yemeklerini...Atataürk Kültür Merkezi'ni yıkıyorlarmış hainler....Orada izlediğim opera, bale, dinlediğim konserleri, sanat galerisindeki sergileri özledim...Aynı evdeyiz eskisi gibi olamadığım eşimle güzel günler paylaşmayı özledim...Ivır zıvır boş kağıt doldurma işlerinden sıkıldım...
Ama...ARTIK BUĞULU CAMIN BUĞUSUNU SİLME ZAMANI...Elimi değdirmek üzereyiiim...teşekkürler Ponterei, mutlu kalın,iyi bayramlar.

teşekkürler hocam...dökün içinizi sonra bir hohhhh uçtu gitti...

neyin peşinden  gidiyorum...daha kaç yüzyıl ayrılıkların sevdasını yaşayacağım..ellerimin titremesi geçmiyor...beynimin uyuşukluğu ve ben hiç bir şey yapamıyorum bu ikisi olmadan ikisinden çıkarıyorum ekmeğimi!gözlerimin ışığı sönüp yanıyor deniz fenerleri gibi gecenin içinde...var mı biri diye umutla bakıyorum,bi gemi görüyorum yanaşan, bakıyorum benim gemim...sonra korkup kapatıyorum ışıklarımı...gelmesine,yolunu bulmasına izin vermiyorum...dalgaların içinde sallanışını seyrediyorum karşı tarafta yalnızlığımla ve sen inatla bekliyorsun bir sonraki ışığın yanmasını ve ben yakmıyorum...niye?
sorma niye diye çünkü ben yüzlerce kez sordum cevap yok! niyesi yok...imkansız olanı bile isteyemez oldum artık ben...çünkü imkansızı başardın...daha ne yapacaktın, ne yapabilirdin?haklısın...ben iflah olmam bu saatten sonra...çevir rotanı,ilerideki denizfenerine dik gözünü...istikrarlıdır en azından belki benim kadar sadık olmayacaktır ama yalnız bırakmaz seni kendi yalnızlığının uçurumunda...
HOOOOHHHHH(GİTTİ Mİ???)

bugünhava çok sıcak...camda buğu yok ki dökeyim içimi...havalar soğuyana kadar içimi dökemicem maalesef...buna bile izin yok!

yağmur damlalarının sokak lambalarının ışıklarıyla buluşmasını seyrettin mi hiç? tek bir damla ,yüzlerce ışıltı saçar etrafa,yanıp söner rengarenk parıltılar. küçük bir sevginin etrafa yaydığı parıltılar gibi..
soluyorum,parlıyorum,dağılıyor,sönüyorum...uzaktan bakınca ne şatafatlı ne görkemmli duruyor değil mi? cenazedeki sessiz çığlıklardan oluşan bir arya gibi...
hüzünlü ama huzurlu...
sessiz ama görkemli...
gidiyorum artık , her şeyden vazgeçip ,ardıma bakmadan, hatıralarıma, geleceğime bakmadan...
yağmur dindi...sular duruldu...sokak lambaları yerine gün ışığına bıraktı...gecenin görkemi ve sırları,gündüzün aydınlığında,kuytu bir yere saklanıp bekledi ışıltının dönmesini...
bir daha hiç öyle ışıldadığını göremeyeceğini bilse de bekledi...karanlığını ve parıltısını....