bugün... üzüldüm....

insan arada posta kutusuna bakmalı dimi

Teşekkürler...

Aşk ve sevgi kanıt ister yürek ister,seven sevdiğinin kendisinin boy aynası olmasını ister.Eğer aynaya baktığında kendi yansımasını göremezse aynadaki buğulanmayı temizlemeye kendini aynasında görebilmek için çaba sarfetmeye başlar.Çabalarına rağmen hala o aynada kendini göremezse yüzü düşer yüreği burkulur umutları yıkılır. Gemisi yavaş yavaş su almaya başlamıştır.Hep o geminin su almasını engellemek için dualar eder.Ama ayna buğularını yok etmemişse edememişse artık çok geçtir.Batış için süre başlamıştır.Eski heyecanlar eski tutkular umutlar yavaş yavaş azalmaya başlar.Aşk ve sevgide mantık yoktur duygularıyla hareket eden kişi artık mantıkla düşünmeye değerlendirmeye başlar ilişkiyi. Aslında sadece aynada kendini görmekden başka bişey istemez ama göremiyorsa her şeyi gidişatına bırakır.Sevgi emek ister kanıt ister sevgide değer ister. Bunların görülmediği bir ilşkide sevgiden aşkdan bahsedilmez.
(alıntı)

Çok zaman önceydi.
 O kadar zaman önceydi ki zaman diye bir şey yoktu.

 İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.
Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı.
Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.
 Bir parçasına dün dedi,
 Diğer parçasına bugün,
 Öteki parçasına da yarın.
 Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.
 Dünü düsünüp pişman oldu,
 Yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı
tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.
Farkında olmadan rezil etti bu gününü.

 Oysa yarın, bugüne dün diyor, dünde bu gün için yarın diyordu.
 Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.
Bu günü eline yüzüne bulaştırdı...
Mutsuz oldu insan.
 Ve ne gariptir ki yarının telaşı da,
dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı;
ama bugünü hiç yaşayamadı...!