Sevgili arkadaşlar, yaşadıklarıma bir türlü anlam veremiyorum. Biz kimleriz? Ne için varız? Ne için uğraşıyoruz? Bizi umursayan birileri var mı? Haftada otuz saat derse girersin, günde ortalama ikiyüz öğrenciyle muhatap olursun, kalabalık sınıflarda, atölyesiz okullarda üstelik sadece kırk dakikada fark yaratmaya çalışırsın, malzemesiz derse girip ortalığı karıştıran öğrencileri zapt etmeye çalışırsın, yapılmayan ödevlerin ve tamamlanmayan çalışmaların hesabını sorup zayıf not verince kıyamet kopar, hele birde o öğrenci takdirlik bir öğrenciyse, yandınız gitti! Bir de, bir tomar form ve evrakla uğraşmak zorunda kalırsın, küçücük bir eksiğin oldu mu fırçayı yersin. Sadece, okula yarışma duyuruları geldiğinde hatırlanırsın, üstüne üstük utanmadan derece beklenir, günde ortalama ikiyüz öğrenciyi gözleyerek tanımamız beklenir, zaman darlığı yüzünden eve ödev verdiğinde, velilerince "Resim yapacağına ders çalışsana" şeklinde azarlanan öğrencinin sizi suçlarcasına bakışlarına karşı koymaya çalışırsın, nasıl olsa sbs ve öss' de soru çıkmıyo resimden, bol bol veriver notları diyerek sabrınızın sınırlarını zorlayan idareci ve velilere direnmeye çalışırsın, vs... Bu liste daha uzar uzamasına da bende sabır ve ruh sağlığı kalır mı bilemem. Allah sonumuzu hayır etsin arkadaşlar. Bazı Avrupa devletlerinde sanat derslerinin ne kadar önemsendiğini görüp duyunca içim acıyor. Artık iyice anladım ki iktidarlar sanata ve sanatçıya düşmanlar aslında. Özgür düşünen, sorgulayan ve merak eden insanların artmasından korkuyorlar. Bu düzen böyle gitsin istiyorlar. Düşünmeyen insanları sürüleştirip kolayca yönetebiliyorlar ya, sanatçıları öyle kolay güdemeyeceklerini de biliyorlar. Ödleri kopuyor bizden.
Sanatçıların önünü daha yetişirken kesmenin yollarını arıyorlar. Kendileri gibi düşünen sanatçılar yetiştirme peşindeler. Sorumluluğumuz büyük. Lütfen farkında olalım. Sevgiler.