ÖĞRETMENİM

Yüzüne bön bön bakmıyorum,aptal aptal sustuğum falan yok.Ne zaman konuşmam, ne zaman susman gerektiğine hep siz büyükler karar veriyorsunuz.Ama şimdi ben karar verdim, konuşmayacağım işte.Sanki konuştuğum zaman çok iyi dinliyorsunuz da....Hatırlasana hani geçen gün Ali sınıfta benim kalemimi almıştı da , sana şikayet etmiştim onu.Ama sen dinlemedin beni , “sus” diye bağırdın.
Ne kadar öfkelisin öğretmenim, sanki hiç sevmiyormuşsun gibi bakıyorsun yüzüme.Yoksa sevmiyor musun?Seni de mi çok sinirlendiriyorum ben?Bak artık ayaklarım yoruldu, konuşuncaya kadar ayakta tutma ne olur.Bir daha bana aptal da deme. “Bön bön bakmak” ne demek bilmiyorum ama belli ki iyi bir şey değil, herhalde aptallara özgü bir bakış olmalı bu.Ama ben aptal değilim ki...
Öğretmenim bana kızsan bile çok seviyorum seni.Biliyor musun, annemle babam da bazen bana çok kızarlar ; ama ben ikisini de severim.Yalnız babam içki içip, eve geç geldiğinde sevmiyorum onu.Çünkü annemi dövüyor.Nedense annem , eve içkili ve geç geldiğinde çok kızıyor babama , bağırıyor.Sonra, sonra da babam onu dövüyor.Annem çok ağlıyor öğretmenim ,annemin ağlamasına dayanamıyorum.Bir büyüsem , bir büyüsem göstereceğim gününü şu babama.Annemi hiç dövemeyecek o zaman .Bu babam var ya , bu babam , dün akşam yine dövdü annemi.Ben çok korktum, anneme sarılıp onu korumak istedim;ama annem itti beni, “Sen olmasaydın bir gün çekmezdim bu adamı , bu çileyi.” dedi bana.Çok üzüldüm,çok ağladım öğretmenim. “Keşke” diyorum, “Ben olmasaydım, o zaman annem üzülmezdi, sen üzülmezdin , babam da üzülmezdi , bu dövdüğüm arkadaşlarda üzülmezdi.”
O çocukları niye mi dövdüm?Söylemeyeceğim işte. Onları sana şikayet ettiğimde dinliyor musun beni?Hep “sus” diyorsun , “Sus da ödevini yap.”Şimdi susuyorum işte.Ödevimi yapmadım, çünkü dün akşam babam annemi dövünce çok ağladım.Çok ağladım diye onlar da bana “ Sus ve git yat.” Dediler.Dün akşamdan beri suskunum.Bundan sonra da hep susacağım.Artık bir karar verdim.Siz büyüklerin susmam ya da konuşmam konusundaki kararsızlığınızdan bıktım .Ne zaman susup ne zaman konuşacağıma ben karar vereceğim bundan böyle.Hem bir yerde duyduğuma göre , insanların “susma özgürlüğü” varmış.Ben de bu özgürlüğü kullanacağım işte.Konuşmayacağım.
Öğretmenim sen aklımdan geçenleri okuyabilir misin?Evet, istesen bunu yaparsın biliyorum.Hani geçen gün yazılı yaptığında ben Ayşe’nin kağıdına bakmayı düşünmüştüm de , daha bakmadan sen aklımdan geçenleri okumuş gibi beni oradan kaldırıp başka bir sıraya oturtmuştun.Doğru söyle öğretmenler insanın aklından geçenleri okuyabilir mi?Madem isteyince ne düşündüğümü biliyorsun, şimdi de bil bakalım, ben neden öden yapmadım, neden arkadaşlarımı dövdüm, neden susuyorum, şimdi ne düşünüyorum?Bilemiyorsun değil mi?Ama Ayşe’nin kağıdına bakmak istediğimi biliyorsun .Keşke şimdi düşündüklerimi bilebilsen öğretmenim. “Büyüyüp adam olamayacağımı” söylüyorsun.Ben zaten adam olmak istemiyorum ki...Eğer bütün adamlar babam gibi oluyorsa ben adam olmak istemiyorum.Büyüyünce çocuklara
( onların iyiliği için bile olsa) aptal, bön bön bakıyorsun, sus, konuş diye bağırmam gerekiyorsa ben büyümekte istemiyorum.O zaman annem , “Sen olmasaydın ben bu çileyi çekmezdim.” demeyecek. “İyi ki sen varsın diyecek.”Ben o zaman çok sevineceğim.Annem artık ağlamayacak, hep gülecek.Benim annem , gülünce çok güzel olur öğretmenim. “Niye aptal aptal sırıtıyorsun ?” deme bana öğretmenim, annemin gülüşünü hatırladım da içim ısındı birden.Annemin gülüşünü özledim , Onu gülerken düşününce ben de gülüyorum.

öğrencilerle empati kurabilmek, olayları onların gözü ile görebilmek çok önemli bizim için+1