Tüm duygular insana dair di……Allah’ın verdiği çeşitli yiyecekler gibiydi.Sevdiklerimiz vardı yada tahammül edemediklerimiz.Tek farkları,mevsimler ayırmıyor duyguları, her an yaşıyor,hissediyor ve tadıyorduk.Acının zamanı yoktu yada hüznün hatta mutluluğun,umudun……..Neyi ne zaman yaşamak istediğimizin de belirgin olmadığı aylar bazen yıllar geçirdik.
Hiç duydunuz mu şöyle konuşan birini…?Şimdi bir hüzün olsa da dibine kadar acıya boğulsak yada neşenin en çoğunu yaşasak ta mutluluktan kendimizi kaybetsek babında……Yoktu işte; ne haber vermek gibi bir ince düşüncesi nede zamanı ayarlamak gibi bir inceliği.Aniden ateş düşüren acılar da yaşıyorduk, bulutları aştığımız sevinçlerde……..bazen de nahoş durumlarda kalakalıyorduk şaşkınlığın verdiği şokla.Çaresizlikle ne yapacağını bilmez durumları aşarken,yeni doğan güneşi karşılar gibi aniden müjdeli haberleri de alıyorduk kuş ağzı kahve fallarından.
Çok düşündüğüm olmuştur mutlu anların nasılda yıldırım hızıyla geçtiğini bazen tadına doyulmaz zannettiğim geceleri nasılda devirirdik aniden…
Kederi olduğu kadar mutlu günleri de hatırladık ama acı kadar izlerini taşımaz ve yaşamazdık aslında .Tüm yaşananlar,tüm yaşanacakların haberini verirmiy di sahiden……? Çok güldüm ağlamayayım endişeleri doğrumuy du yoksa.Güldüğümüz ölçüde mi ağlardık……?Ağladığımız kadar gülebilecekmiydik…..bilemezdik o zamanlar.
Ne yaşanırsa yaşansın geçtiğinde nasıl sahiplenirdik çok canımız yanmasına rağmen.Buğulu gözlerde gurur olurdu ben dayandım ve üstesinden geldim,avuntularını anlatırken eşe dosta.
İşte bizdik onlar acılar ve mutluluklar,var olma sebebimiz ve bizi biz yapan........

alıntıdır