siyahtı gökyüzü ve kapkaraydı gözlerin...
gözlerinin ardına bakmak, dipsiz kuyudan atlamak gibiyfi.sarsılmadan ama, hiç korkmadan, sonsuzluğa atlamak gibi...
o rutubetli çukurda yarasalarla birlikte nefes alıp vermek yarım yamalak.. soğudu tenim,sindi içime yalnızlık karanlıkla birlikte...kuyunun karanlığı,içimin yansıması gibiydi. yanılsamalar ve yansımalar gibiydi. dar geldi artık bana bu kuyu, kuyunun yosunları...yosunlar kaygandı hayat gibi tıpkı.bastıkça sallanıyordum tabandan itibaren. tüm dengem bozuldu zorladıkça,ellerim yapıştı  yosunlara ve nefesim kesildi çırpınmaktan
siyahtı gökyüzü ve kapkaraydı gözlerin....gözlerinin ardına bakmak,dipsiz kuyudan atlamak gibiydi...
atladım dipsiz kuyuya gördüm halimi,yalnızlığım,çaresizliğimi...gözlerinin ardı mıydı aradığım?bence değildi... evet belki karanlıktı aradığım,yalnızlık ve yanılsamaydı...ama o kara gözlerindeki yalnızlık değildi...kendi dipsiz kuyumda,kendi yalnızlığımla savaşıyorum artık ben!bir yalnızlık varsa eğer,artık benim yalnızlığım bu...tüm hakları bana ait kör kuyumun...sahipsiz ve dipsiz...

neden?insanlar hep birbirinin açığını yakalamakta ve neden hep negatif elektrik saçmakta.
Neden bu ikiyüzlülük?
Bu sorular gittikçe  kemirgen bir fare gibi derinden benide kemirmekte.
Yıllardır tek başıma çalıştığım ve onbeş saatlik ders sayıma rağmen ikinci bir kadro açılması ve gelen öğretmenin benimle yarışı.
Aynı dersi paylaşıyor olmamıza rağmen,aynı kurumdan aynı mamaşı almamıza ve aynı amaca hizmet etmek için çalışmamıza rağmen nedir bu rekabet?
Arkadan dönen dolaplar,saklanan yarışma kağıtları ve aynı gün yüze gülmeler..........
Artık hazmedemediğim bu davranışları kör bir kuyuya atıp üzerine bir çuval çimento dölmeyi istiyorum.
Dağdan gelip bağdakini yerinden etme çabaları.
Ne yazık ki hırs ve tutkunun esiri olmuş insanların elinde oyuncak olmanın verdiği acıyla içimi siz saygıdeğer arkadaşlarıma dökerek biraz rahatlamış hissettim kendimi?
Şu fani dünyada hırs,intikam ve savaşın olmadığı güzel günler geçirmek umuduyla..............................
 

yağmur sarartıyor yaprakları ve yapraklar dolduruyor yolları...bir damla,bir renk,bir düşüş...
bir düşüşün tek nedeniydi bir damla...
bazen büyük sonuçların tek sebebi,küçük bir ayrıntıdır...şeytan ayrıntıda gizlidir.ve o ayrıntı çoğu zaman gözümüze güzel gözükür. tüm alımı,edasıyla gelir...onun ışıltısına kapılmışken,yok ettiklerini görmez olur gözümüz...
her gün tek tek geldi damla...yavaş ve sakin..her geldiğinde biraz daha sararttı yaprağı...her sararışta daha da güçlendi damla...sakindi ve emindi.günler geçiyor,yaprak sarardıkça güçsüzleşiyor,o güçsüzleştikçe damla büyüyordu...
zaman aktı...günler geçti...
ve sonunda olan oldu.ilk yaprak düştü yere...dayanamadı yağmurun darbelerine...baharda geri döneceği günü hayal ederek,bir umut diyerek, kabul etti kaderini ve ardından gelenlerle birlikte artık ağacı değil, yolları renklendirir olmuşlardı...
zaman...sebep...sonuç...
bir rengin anlattıkları,daha neler var içinde...

Keskeleri çikardim hayatimdan
eyvallahlar bana göre degil artik
bana göre degil pismanliklar
keskeleri çikardim hayatimdan.
ben seni unuturum sevdigim
ela gözlerini bir bardak rakiya gömerim
anilari içime
yillar önce bir temmuz gecesinde
zamansiz bir yagmur altinda baslayan
o zamansiz askimizi unuturum
ben seni unuturum sevdigim
zaten hayat bir yalan.

ve bitirdim esareti
gömdüm denizlere.
keskeleri çikardim hayatimdan
eyvallahlar bana göre degil artik
anladim ki insan her an sevebilir
mevsimsiz açan bir çiçek gibi
dirilir yeniden
keskeleri çikardim hayatimdan.
geleceksen bugün gel
yarin çok geç olabilir

 

siyahtı gökyüzü ve kapkaraydı gözlerin...
gözlerinin ardına bakmak, dipsiz kuyudan atlamak gibiyfi.sarsılmadan ama, hiç korkmadan, sonsuzluğa atlamak gibi...
o rutubetli çukurda yarasalarla birlikte nefes alıp vermek yarım yamalak.. soğudu tenim,sindi içime yalnızlık karanlıkla birlikte...kuyunun karanlığı,içimin yansıması gibiydi. yanılsamalar ve yansımalar gibiydi. dar geldi artık bana bu kuyu, kuyunun yosunları...yosunlar kaygandı hayat gibi tıpkı.bastıkça sallanıyordum tabandan itibaren. tüm dengem bozuldu zorladıkça,ellerim yapıştı  yosunlara ve nefesim kesildi çırpınmaktan
siyahtı gökyüzü ve kapkaraydı gözlerin....gözlerinin ardına bakmak,dipsiz kuyudan atlamak gibiydi...
atladım dipsiz kuyuya gördüm halimi,yalnızlığım,çaresizliğimi...gözlerinin ardı mıydı aradığım?bence değildi... evet belki karanlıktı aradığım,yalnızlık ve yanılsamaydı...ama o kara gözlerindeki yalnızlık değildi...kendi dipsiz kuyumda,kendi yalnızlığımla savaşıyorum artık ben!bir yalnızlık varsa eğer,artık benim yalnızlığım bu...tüm hakları bana ait kör kuyumun...sahipsiz ve dipsiz...